Emil Cioran bu kitabi olusturan on bir bölümde ölüm gercekligini inkar etmeden var olma egilimi, solugu kesilmis bir uygarlik olarak Bati, sürgün, yazgi, roman ve baska konularda kendine özgü keskin gözlemlerini her zamanki sasirtici üslubuyla bir araya getiriyor.

Hayat icin öldürücü, özü itibariyla tahrip edici olan bir bilgi vardir. Bu kitaptaki metinler iste bu bilgiden yola cikiyor ama ayni zamanda ondan kopuyor; kendilerini bir dizi saskinlik ifadesi, bir kasilmanin anlatimi olarak sunuyorlar. Olmak ile bilmek arasinda kalan yazar sonunda olmayi seciyorsa, kendisine karsi, kendi kesinliklerine karsi düsünmeye idmanli oldugu icin seciyor Kasilmayi bu defa kendi icine, ta en derinine yerlestiriyor.

Ikide bir mutlaki karsimiza diktiginizde, kendinize cok derinmis gibi, ulasilmaz bir hava veriyorsunuz, sanki uzak bir dünyada, bir isikla size ait karanliklarla ugrasiyor gibisiniz. Sizin disinizda hic kimsenin yaklasamayacagi bir kralligin majestelerisiniz. Biz ölümlülere, orada yaptiginiz büyük kesiflerden birkac parca, arastirmalarinizdan kirintilar gösterirsiniz. Ama bütün cabalariniz; okumalarinizin, bilgic züppeliginizin, kitabi hicliginizin ve ödünc tasalarinizin ürünü olan bu zavalli mutlak sözcügünü terk etmekle sonuclanir.