Yüreginin buz baglamis bagindan, sanki günden güne buharlar fiskiriyordu. Damar iclerinden bedenine dogru kan kayniyor, bir süre sonra avuc iclerinden tasiyordu. Agzinin icinde patliyordu kan parcalari, külleri icinde kaliyordu. Ruhsuz bedenlerden cekilen her nefes sarkitlara, dikitlere dönüsüyordu. Külleri batiyor, icindeki yaralar canini acitiyordu. Her gecen gün bir ates bekliyordu o karartinin icinde yeniden yanmasi icin. Olmuyordu. Sarayin entrikalari icinde validesinin baskisi altinda Rüstemin kiskancliklar icindeki hezeyanlarinda eriyip tükeniyordu Mihrimah Sultan. Onu tek mutlu eden Sinanin bakislarindaki atesti. O ates onu ilk gördügü günden beri, gözlerinin karasinda hep ayni ölcüde yanip durmustu. Ates yayilmis, tasa topraga can vermisti. Bu umutsuz aski taslara isleyecekti Sinan sonunda. Taslar yükselecek camilere, köprülere, türbelere, saraylara dönecekti nakis nakis... Camilerin kubbelerinde yüzlerce menevis parlayacakti. Ay, günesinin icinden gecip parlayacakti minarelerin arasindan. Ask gökyüzünün derinliklerinden, tüm büyüsünü sacarak yagmur gibi yagacakti.
