Cal coban cal.. Bu yüksek daglar, bu genis ovalar, bu sarkilar söyleyen dereler, bu öten ormanlar, bu yer, bu gök; senin, hep senin, sonsuza dek senindir. Cal Coban Cal, ülkesi isgal edilen bir milletin kalbinin derinliklerinden yükselen bir feryat. Süleyman Nazifin baski ve zorbaliga hicbir zaman boyun egmemis kalemi, bu feryada tercüman oluyor. Mondros Ateskesi sonrasi Anadoluda dalga dalga yayilan isgaller karsisinda kah Ankara Savasinda Timura esir düsen Yildirim Bayezide uzanip tarihten teselli ariyor kah Yunan ordusuna ilk darbenin vuruldugu Inönü Muharebe Meydaninda ümit Bu ümidin mimari olan Türk ordusuna karsi minnetini ifade ederken satirlar yüreginin coskusuna eslik ediyor. Isgal güclerini kizdiracak Kara Bir Gün adli yazisini sansürlemeyi vatanseverligi ile bagdastiramadigi icin tutuklanan Yüzbasi Aziz Hüday Beyi takdir ederken bu kahramanca hareketin unutulup gitmesine mani oluyor. Türk dostlugunun menfaat degil düsman kazandirdigi bir dönemde bu dostlugu her firsatta göstermekten cekinmeyen Pierre Lotiye ayirdigi sayfalar, adeta kadirsinasligin ne demek oldugunu ögretiyor.