Bulup yitiren bir sey olarak kalp, ariyor, deneyip yaniliyor ama yine de devam ediyor oyununu oynamaya. Hep özleyip bekledigi bir yer var. Bir ev, bir insan, bir hayal...
Leyla, Hayriye, Yilmaz, Özlem, Neriman ve isimli isimsiz daha bircok insan, bularak ve yitirerek, hayatin damarlarinda dinliyorlar kalplerinin oyununu. Sonra kanat cirpip yitirdiklerinin uzaklasmasini seyrediyorlar ömür boyu.
Ilay Bilgili, ikinci öykü kitabi Leyla, Mektubum Eline Ulasti mi ile yeniden merhaba diyor okurlarina. Birbirinden farkli hayatlarin icine cekip bir ayna veriyor okurunun eline.
Ben, dedim, cehennemi büyük bir hasret saniyordum hep. Bir hapishane, hic yaslanamadan ve ölmeden, sonsuza kadar kalmak. Bitmeyen bir bekleyis... Bir umut edis ama inatla hicbir seyin olmamasi...
Titreyen, kanla kapli metronoma baktim.
Yine de yasamak istedim, dedim.
Tanri, bir kadinmis gibi, bir kadininki gibi gülümsedi Leyla.