Usta sair Ihsan Denizden bir ilk ve son kitap daha. On dokuz bölümden olusan bu siirinde sair bir gamze de hapsedilmenin tahassüslerini aktariyor bize, fikrin ve mavinin gölgesi düsse de üzerine. Sonunda anliyoruz ki bu gamze, duygular, kelimeler, fikirler, bakislar cehre ye, yagmuru bekleyen ama beklemiyormus gibi duran topraga bazen damla damla, bazen de saganak halinde düserek, vurarak icat olmus. Bir nesnenin, bir görüntünün kelimelerle manaya dönüsmesi elbette bir haz kaynagidir, bir sevinctir fanilikten siyrilis anlaminda. Cehre belki bu yüzden varlik icin hakiki bir mecaz, belki bu yüzden gaib sigasi ile ve takdim edilerek yüceltilmis. Sairin beni ile kaynasan ufuk da bu yükseklige, bu uzakliga herhalde münasiptir. Bu denkligin, bu münasebetin icinde tatli bir hasret yok mudur Zehrin ve ilacin birbirine karistigi bir camur icindeyken bile insan ufuktaki bir güzelligin, bir mananin, hatta bir kelimenin parlayisindan zevk alir, sevinc duyar. Ümit oldukca gidilecek yol da vardir. Ihsan Denizin erbabinca malum olan lisani, dikkati ve tutumu bu kez bir gamzeyi göstererek bizi fena ile beka arasinda uzanan ufuklara sevk ediyorsa siir sevene düsen bunun zevkini cikarmaktir.