Calismada bir butun olarak ve surekli bir bicimde, evrenin yaraticisinin Allah oldugu önce ispatlanir, sonra da israrla vurgulanir. Evrenin yegane yaraticisinin Allah oldugu ve olusun butunuyle ona nispet edilmesi gerektigine dikkat cekilir. Allahin evrene mudahalesinin farkli vakialar uzerinden kavranmasi saglanarak Allahin evrene mudahalesinin tekduze
olup olmadigi ve farkli yollarla ve amaclarla evrenle temas edip etmedigi sorgulanir. Evrenin neden bu sekilde kurgulandigina iliskin ayetlerin Allahin maksadini ortaya cikarmak icin bir arac oldugu varsayilarak buna dikkat cekilir. Insanin evrendeki konumu, onun anlam arayisi cercevesinde anlasilmaya cabalanir. Evrene iliskin anlam arayisinin, insanin anlam arayisinda kendini buldugu ve insanin evrene amacsiz ve abes olarak gönderilmedigi tezi ile iliskili oldugu belirtilir. Evrenin bir gayeye dönuk oldugu varsayimi, evrenin planlanmasinin arkasindaki nedendir. Evrendeki planlilik ve duzenlilik kavranmadan, onun bir amaca dönuk oldugunu anlamaya imkan yoktur. Evrenin bir planlamanin urunu oldugu ve bu planin yuklendigi sorumlulugun izah edilmesi gerektigi calismada belirtilir. Bu planlilik ile evrendeki tabi afetler ve kötuluk varsayimi Kuran ayetleri cercevesinde yeni bir yoruma tab tutulup anlasilmaya caba harcanir. Kuranin musibet olarak degerlendirilebilecek farkli yapilardaki ayetlerinin ortak bir payda etrafinda toplanarak anlamlandirilmaya calisildigi ifade edilir. Dogru bir evren algisina sahip olmanin dogru bir Allah algisinin arka planini olusturdugu, calismada guclu bicimde dile getirilir; dogru bir Allah tasavvurunun, dogru bir vahiy algisi ile insa edilebilecegi ve dogru bir vahiy yorumunun ise dogru bir evren algisiyla test edilebilecegi belirtilir.
