In dit tweede deel vervolgen Tripitaka en zijn discipelen hun tocht door onbekende landen, waarin elk obstakel een morele of spirituele beproeving is. Wu Cheng'en schildert met speelse verbeelding een wereld vol wonderen en valstrikken: demonen die zich als heiligen vermommen, geesten die wijsheid testen, en vergankelijkheid die het hart verleidt. Sun Wukong's moed en list botsen voortdurend met de zwakheden van zijn metgezellen, vooral met de gulzige Zhu Bajie.

De reis ontvouwt zich als een innerlijk pad - van hoogmoed naar compassie, van kracht naar inzicht. Terwijl de groep steeds verder westwaarts trekt, worden de grenzen tussen mens en god, tussen droom en werkelijkheid, steeds vager.

De toon blijft luchtig en speels, maar de allegorie verdiept zich: het zoeken naar geschriften wordt een zoektocht naar zuiverheid van geest.